ثواب پیاده‌‌رفتن به زیارت سیدالشّهدا(علیه السّلام)

به روایت امام صادق(علیه السّلام)

شاید این سؤال در ذهن متبادر شود که چرا زیارت امام حسین(علیه السّلام)

در روز اربعین حسینی تأکید و توصیه شده است، چرا باید این مراسم همراه

با هیاهو و شور خاصی اجرا شود، در  ادامه روایتی از امام صادق

(علیه السّلام) بیان می‌کنیم که به خوبی زوایای پنهان این موضوع را آشکار می‌سازد:

امام صادق(علیه السّلام) درباره ثواب زیارت امام حسین(علیه السّلام)

با پای پیاده می‌فرماید: 

کسى که با پای پیاده به زیارت امام حسین(علیه السّلام) برود،

خداوند به هر قدمى که برمى‏دارد یک حسنه برایش نوشته و یک گناه

از او محو مى‏فرماید و

یک درجه مرتبه‏اش را بالا مى‏برد، وقتى به زیارت رفت،

حق تعالى دو فرشته را موکل او مى‏‌فرماید که آنچه خیر از دهان او

خارج می‌شود را نوشته و

آنچه شر و بد است را ننویسند و وقتى برگشت با او وداع کرده و به وى مى‏‌گویند:

اى ولىّ خدا! گناهانت آمرزیده شد و تو از افراد حزب خدا و حزب رسول او و

حزب اهل‌بیت رسولش هستی، به خدا قسم! هرگز تو آتش را به چشم

نخواهی دید و آتش نیز هرگز تو را نخواهد دید و تو را طعمه خود نخواهد کرد.

(کامل الزیارات ص134)

چرایی اهمیت پیاده‌روی روز اربعین از منظر بهجت العرفا

بهجت العرفا آیت‌الله محمدتقی بهجت فومنی درباره نقش پیاده‌روی

روز اربعین می‌گوید: روایت دارد که امام زمان(عجّل الله تعالی فرجه الشّریف)

که ظهور فرمود، پنج ندا می‌کند به اهل عالم،

اَلا یا اَهلَ العالَم اِنَّ جَدِی الحُسَین قَتَلُوهُ عَطشاناً،

اَلا یا اَهلَ العالَم اِنَّ جَدِی الحُسَین سحقوه عدوانا،...

امام زمان خودش را به واسطه امام حسین(علیه السّلام)

به همه عالم معرفی می‌کنند ... بنابراین در آن زمان باید همه مردم عالم،

حسین(علیه السّلام) را شناخته باشند... اما الان هنوز همه مردم عالم،

حسین(علیه السّلام) را نمی‌شناسند و این تقصیر ماست،

چون ما برای سیدالشّهدا(علیه السّلام) طوری فریاد نزدیم که

همه عالم صدای ما را بشنود،

پیاده‌روی اربعین بهترین فرصت برای معرفی حسین(علیه السّلام) به عالم است.

با اینکه زیارت سید‌الشهدا(علیه السّلام) در اکثر برهه‌های تاریخی

به سختی انجام می‌شد و جان زائران در خطر بود، اما با این وجود عاشقانه

خطرات را به جان می‌خریدند و به پابوسی امام حسین(علیه السّلام)

در روز اربعین نائل می‌شدند.

شور حسینی ده ساله مردم عراق، پس از سقوط صدام/

اربعینِ بزرگ‌ترین اجتماع شیعی در جهان

منبع:فارس نیوز

خدا به ما دستور می‌دهد که شکرگزار و قدردان کسانی باشیم که برای فرد یا جامعه خدمتی انجام می‌دهند، به‌خصوص اگر به دین مردم خدمت کرده باشند. قرآن، اولین وظیفه انسان را شکر خدا و سپس شکر پدر و مادر می‌داند.

آن قدر خدای متعال برای واسطه‌های خیر و نعمت، ارزش قائل است که می‌گوید همان طور که شکر مرا به‌جا می‌آورید باید شکرگزار پدر و مادرتان باشید که واسطه فیض شما هستند، و این شکرگزاری هیچ شرطی ندارد حتی اگر کافر باشند.

خداوند این دو دستور را با یک امر آورده است. می‌فرماید

«اَنِ اشْکُرْ لِی وَلِوَالِدَیْکَ»

نمی‌فرماید: ان اشکر لی واشکر لوالدیک.

حتی درباره اطاعت از پیغمبر، قرآن در بیشتر موارد برای اطاعت از رسول فعل جداگانه آورده است. می‌فرماید

«أَطِیعُوا اللَّهَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ...»

یعنی یک امر برای اطاعت از خدا داریم و امر دیگری برای اطاعت از رسول، اما درباره والدین می‌گوید

«اَنِ اشْکُرْ لِی وَلِوَالِدَیْکَ».

بنابراین قرآن می‌خواهد انسان‌ها را به‌گونه‌ای تربیت کند که ابتدا توجه‌شان به خدا باشد و بعد به واسطه‌هایی که خداوند قرار داده است و به آن‌ها توفیق داده که نقش‌شان را ایفا کنند.

برای همین وساطت ظاهری و برای نقش عظیمی که پیغمبر در سعادت انسان‌ها دارد، ما موظفیم بعد از اطاعت خدا از پیامبر الهی اطاعت کنیم.قرآن بعد از پیغمبر به اطاعت از اولی‌الامر دستور می‌دهد؛

 «أَطِیعُوا اللَّهَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ وَأُوْلِی الأَمْرِ مِنکُمْ فَإِن تَنَازَعْتُمْ فِی شَیْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللّهِ وَالرَّسُولِ إِن کُنتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَالْیَوْمِ الآخِرِ ذَلِکَ خَیْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِیلاً»

در آیه دقت کنید، برای اولی‌الامر نقش بسیار مهمی را در جامعه بیان می‌کند. می‌گوید اختلافات‌تان را باید به وسیله آن‌ها حل کنید.

سپس می‌فرماید اگر در موارد اختلاف به اولی‌الامری که حقایق را درک می‌کنند، مصالح جامعه را تشخیص می‌دهند و

می‌توانند شما را راهنمایی کنند، مراجعه کنید اختلافتان حل، نزاع‌تان برطرف و سعادتتان تأمین می‌شود،

اما اگر به جای اطاعت، با آن‌ها روبه‌رو شدید، به عقاب شدید گرفتار می‌شوید. خداوند پیغمبر را قرار داده، اولی‌الامر را تعیین کرده تا از آن‌ها اطاعت کنید و مشکل‌تان را به وسیله آن‌ها حل کنید،

حال خودتان در ارتباط با آن‌ها مشکل ایجاد می‌کنید؟! این‌جاست که چنین جامعه‌ای استحقاق عقوبت پیدا می‌کند؛

البته رحمت خدا بر غضبش مقدم است و خدای متعال تا مردم نهایت استحقاق عقوبت را پیدا نکرده باشند، جامعه‌ای را مبتلا نمی‌کند،

ولی به هر حال ممکن است جامعه‌ای مستحق عقوبت شود و کار به جایی برسد که همان خدایی که در جنگ بدر مسلمان‌ها را با امدادهای غیبی کمک می‌کند و

عوامل نصرت را برایشان فراهم می‌کند همان خدا آن‌ها را گوشمالی دهد و به عقوبت مبتلا ‌کند.

درسهایی از فتنه(حضرت آیت الله مصباح یزدی)

همیشه تدبیر الهی به این معنا نیست که آن‌چه ما دلمان می‌خواهد بشود، گاهی تدبیر الهی گوشمالی است.

قرآن با ظرافت به این نکته اشاره می‌کند؛  

«لَقَدْ نَصَرَکُمُ اللّهُ فِی مَوَاطِنَ کَثِیرَةٍ وَیَوْمَ حُنَیْنٍ إِذْ أَعْجَبَتْکُمْ کَثْرَتُکُمْ فَلَمْ تُغْنِ عَنکُمْ شَیْئًا وَضَاقَتْ عَلَیْکُمُ الأَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ ثُمَّ وَلَّیْتُم مُّدْبِرِینَ»

در جنگ حنین خدا را فراموش کردید، به خودتان بالیدید که عجب جمعیتی داریم، عجب ساز و برگی داریم، عجب قدرتی پیدا کردیم، ولی هیچ‌کدام به هیچ دردتان نخورد و شکست خوردید. خدا همان خداست، دین همان دین است، پیغمبر هم همان پیغمبر است، اما شما در اختیار پیغمبر قرار نگرفتید.

در جنگ احد با او مخالفت کردید. همین مخالفت باعث شد که شکست بخورید. این تدبیر الهی است. حواستان جمع باشد.

خدا ضمانت نکرده که هر که گفت من مسلمانم من انقلابی‌ام تا آخر راه از او حمایت کند؛

«أَحَسِبَ النَّاسُ أَن یُتْرَکُوا أَن یَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لَا یُفْتَنُونَ»

درسی که ما باید (از فتنه 88 ) بگیریم این است که ببینیم در این جریان، در جامعه ما چه ضعف‌ها و کاستی‌ها و چه نقاط قوتی وجود داشت. نقطه‌های قوت را تقویت کنیم و آن راه را ادامه بدهیم. ضعف‌هایمان را بشناسیم و اگر کوتاهی‌هایی در بعضی زمینه‌ها شده، برطرف سازیم.

درسهایی از فتنه( حضرت آیت الله مصباح یزدی)