چقدر ماچ میکنه منو ! آب شدم !
بازیگر سینما برای یک سکانس 10 بار تمرین می‌کند، اما آرمیتا لحظه شهادت پدر، وقت تمرین نداشت. خیلی زود باید پری می‌شد و پری می‌کشید و دلش پر می‌کشید برای خامنه‌ای. آرمیتا خودش دارد به همه ما چیز یاد می‌دهد، مقامش بالاتر از آن است، کسی به او چیز یاد دهد.
به گزارش صراط ، حسین قدیانی در وبلاگ قطعه 26 نوشت:
هر چقدر شیرین‌زبانی‌های آرمیتای کوچک قشنگ است، اما سکوت علیرضای کودک دل آدم را کباب می‌کند. دختربچه و پسربچه‌ای چه خوب پیامبر خون شهدای هسته‌ای شده‌اند؛ یکی برون می‌ریزد و دیگری در درون، مشغول عشق بازی است. کاری که روشنفکران ما از انجامش عاجزند، علیرضا و آرمیتا به راحتی آب خوردن انجام می‌دهند. هدایت دل مردم کاری ندارد، کافی است معصومیت یک بچه شهید را داشته باشی. این روزها به جامعه خط می‌دهد آرمیتا و علیرضا بی‌نیاز به سخن، با چشمانشان معلمی می‌کنند. این هر دو برای ملت، کلاس گذاشته‌اند.
جمهوری اسلامی پیشرفت کرده.اینک رهبر ما آن طفل 13 ساله نیست. مگر آرمیتا و علیرضا همه‌اش چند سال دارند؟! «سنت شهادت» همین است، حتی به «صنعت هسته‌ای» نیز روح می‌دهد. اصلا مهم نیست «فردو» کجاست. مهم این است که آرمیتا به خامنه‌ای می‌گوید «حضرت آقا». اگر آرمیتا دارد فیلم بازی می‌کند، پس چرا به او اسکار نمی‌دهند؟! بازیگر سینما خودش را گریم می‌کند، اما آرمیتا دست به موهایش نمی‌زند. برای بازیگر سینما فیلمنامه می‌نویسند، اما آرمیتا از روی وصیتنامه پدرش، با دل مخاطب بازی می‌کند. به بازیگر سینما پول می‌دهند، اما آرمیتا بادام‌زمینی‌‌هایش را هم می‌دهد «آقا». بازیگر سینما سیاسی نیست، اما قهرمان قصه ما به شدت اهل سیاست است و در دو گانه بیت رهبری و کاخ سفید، زیلوی حسینیه امام خمینی را با دنیایی عوض نمی‌کند.
بازیگر سینما برای یک سکانس 10 بار تمرین می‌کند، اما آرمیتا لحظه شهادت پدر، وقت تمرین نداشت. خیلی زود باید پری می‌شد و پری می‌کشید و دلش پر می‌کشید برای خامنه‌ای. آرمیتا خودش دارد به همه ما چیز یاد می‌دهد، مقامش بالاتر از آن است، کسی به او چیز یاد دهد. من از پرزیدنت اوباما یک سؤال دارم. سربازانت این همه در عراق و افغانستان به هلاکت رسیده‌اند، فیلمش هم قبول است، هالیوودش هم قبول است، آرمیتای کاخ سفید کجاست؟! و چرا هیچ دختربچه‌ای حاضر نمی‌شود برای هیلاری کلینتون فیلم بازی کند؟! مصر، مرسی دارد، اما رئیس‌جمهور نیل برای بچه‌های شهدای التحریر پدر نمی‌شود. کی بود که می‌گفت: فرزندان شهدا با نظام مشکل دارند؟ بخندید به او! حالا کارش رسیده به جایی که می‌گوید: آرمیتا دارد برای خامنه‌ای فیلم بازی می‌کند!
خداوند اینگونه مقدر کرده است که جمهوری اسلامی هرگز بدون فرزند شهید خردسال نباشد. روزگاری که علیرضا و آرمیتا قد بکشند و به سن تحصیل برسند، باز هم سیمای جمهوری اسلامی قادر است مستند بسازد، از فرزندان شهدایی که یا شیرین زبانی می‌کنند یا با سکوت حرف می‌زنند. چقدر ماچ میکنه منو! آب شدم! فقط استخونم می‌مونه! نه دیر است و نه دور. روزی خواهد رسید که «بچه‌های شهدای ظهور» به خاطر دل نازنین امام زمان (عج) دست به موهای‌شان نزنند. هنوز خیلی مستند مانده که رسانه ملی باید بسازد. دوست دارم با دلت بازی کنم و دوباره بنویسم:«چقدر ماچ میکنه منو! آب شدم! فقط استخونم می‌مونه!»
در کوی لیلای ولایت، ما مجنون زخم زبانیم. بگذار برسد روزی که بگویند: آرمیتا دارد برای امام مهدی فیلم بازی می‌کند. رهبرم! حضرت آقا! سیدعلی! ما را شما آرام می‌کنی بابا، شما را مردی از سلاله زهرا. جمکران می‌روی، یاد ما هم باش خامنه‌ای! حیف و صد افسوس و آه که فرزند شهیدیم، اما سن و سال‌مان از آرمیتا و علیرضا گذشته است والا برای گریه، سری هست که دنبال سینه‌ای می‌گردد. میدونی چیه آقا! ما بچه شهدای دهه شصتیم. از بس که ماهی، ماچ نکرده آب می‌شویم. آرمیتا و علیرضا 30 سال پیش ما نیستند، همین امروز ما هستند. همین امروز، همین ساعت، همین دقیقه، همین ثانیه… نه! سن ما از بادام زمینی نگذشته است. چند تا بادام زمینی و یک جان ناقابل و… آقایی که شما باشی. یادش به خیر روزگار فتنه! باری نوشتم: «بابای ماست خامنه‌ای».
آری! ما با نظام، حتی با روسای قوا مشکل‌دار می‌شویم، اگر بابای ما «این عمار» بگوید. این حرف من نیست، حرف آرمیتا و علیرضاست.
جمهوری اسلامی پیشرفت کرده.اینک رهبر ما آن طفل 13 ساله نیست. مگر آرمیتا و علیرضا همه‌اش چند سال دارند؟! «سنت شهادت» همین است، حتی به «صنعت هسته‌ای» نیز روح می‌دهد. اصلا مهم نیست «فردو» کجاست. مهم این است که آرمیتا به خامنه‌ای می‌گوید «حضرت آقا». اگر آرمیتا دارد فیلم بازی می‌کند، پس چرا به او اسکار نمی‌دهند؟! بازیگر سینما خودش را گریم می‌کند، اما آرمیتا دست به موهایش نمی‌زند. برای بازیگر سینما فیلمنامه می‌نویسند، اما آرمیتا از روی وصیتنامه پدرش، با دل مخاطب بازی می‌کند. به بازیگر سینما پول می‌دهند، اما آرمیتا بادام‌زمینی‌‌هایش را هم می‌دهد «آقا». بازیگر سینما سیاسی نیست، اما قهرمان قصه ما به شدت اهل سیاست است و در دو گانه بیت رهبری و کاخ سفید، زیلوی حسینیه امام خمینی را با دنیایی عوض نمی‌کند.
بازیگر سینما برای یک سکانس 10 بار تمرین می‌کند، اما آرمیتا لحظه شهادت پدر، وقت تمرین نداشت. خیلی زود باید پری می‌شد و پری می‌کشید و دلش پر می‌کشید برای خامنه‌ای. آرمیتا خودش دارد به همه ما چیز یاد می‌دهد، مقامش بالاتر از آن است، کسی به او چیز یاد دهد. من از پرزیدنت اوباما یک سؤال دارم. سربازانت این همه در عراق و افغانستان به هلاکت رسیده‌اند، فیلمش هم قبول است، هالیوودش هم قبول است، آرمیتای کاخ سفید کجاست؟! و چرا هیچ دختربچه‌ای حاضر نمی‌شود برای هیلاری کلینتون فیلم بازی کند؟! مصر، مرسی دارد، اما رئیس‌جمهور نیل برای بچه‌های شهدای التحریر پدر نمی‌شود. کی بود که می‌گفت: فرزندان شهدا با نظام مشکل دارند؟ بخندید به او! حالا کارش رسیده به جایی که می‌گوید: آرمیتا دارد برای خامنه‌ای فیلم بازی می‌کند!
خداوند اینگونه مقدر کرده است که جمهوری اسلامی هرگز بدون فرزند شهید خردسال نباشد. روزگاری که علیرضا و آرمیتا قد بکشند و به سن تحصیل برسند، باز هم سیمای جمهوری اسلامی قادر است مستند بسازد، از فرزندان شهدایی که یا شیرین زبانی می‌کنند یا با سکوت حرف می‌زنند. چقدر ماچ میکنه منو! آب شدم! فقط استخونم می‌مونه! نه دیر است و نه دور. روزی خواهد رسید که «بچه‌های شهدای ظهور» به خاطر دل نازنین امام زمان (عج) دست به موهای‌شان نزنند. هنوز خیلی مستند مانده که رسانه ملی باید بسازد. دوست دارم با دلت بازی کنم و دوباره بنویسم:«چقدر ماچ میکنه منو! آب شدم! فقط استخونم می‌مونه!»
در کوی لیلای ولایت، ما مجنون زخم زبانیم. بگذار برسد روزی که بگویند: آرمیتا دارد برای امام مهدی فیلم بازی می‌کند. رهبرم! حضرت آقا! سیدعلی! ما را شما آرام می‌کنی بابا، شما را مردی از سلاله زهرا. جمکران می‌روی، یاد ما هم باش خامنه‌ای! حیف و صد افسوس و آه که فرزند شهیدیم، اما سن و سال‌مان از آرمیتا و علیرضا گذشته است والا برای گریه، سری هست که دنبال سینه‌ای می‌گردد. میدونی چیه آقا! ما بچه شهدای دهه شصتیم. از بس که ماهی، ماچ نکرده آب می‌شویم. آرمیتا و علیرضا 30 سال پیش ما نیستند، همین امروز ما هستند. همین امروز، همین ساعت، همین دقیقه، همین ثانیه… نه! سن ما از بادام زمینی نگذشته است. چند تا بادام زمینی و یک جان ناقابل و… آقایی که شما باشی. یادش به خیر روزگار فتنه! باری نوشتم: «بابای ماست خامنه‌ای».
آری! ما با نظام، حتی با روسای قوا مشکل‌دار می‌شویم، اگر بابای ما «این عمار» بگوید. این حرف من نیست، حرف آرمیتا و علیرضاست.
