زیارتنامه حضرت رقیه(ع)

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا سیدتنا رقیه

علیک تحیه والسلام و رحمه الله و برکاته

السلام علیک یا بنت امیر المومنین علی ابن ابی طالب

السلام علیک یا بنت فاطمه الزهراء سیده نساء العالمین

السلام علیک یا بنت خدیجه الکبری ام المومنین و المومنات

السلام علیک یا بنت ولی الله

السلام علیک یا اخت ولی الله

السلام علیک یا بنت الحسین الشهید

اسلام علیک ایتها الصدیقه الشهیده

السلام علیک ایتها الرضیه المرضیه

السلام علیک ایتها التقیه النقیه

السلام علیک ایتها الزکیه الفاضله

اسلام علیک ایتها المظلومه البهیه

صلی الله علیک و علی روحک و بدنک

فجعل الله منزلک و ماواک فی الجنه

مع ابائلک و اجدادک الطیبین الطاهرین المعصومین

السلام علیکم بما صبرتم فنعم عقبی الدار

و علی الملائکه الحافین حول حرمک الشریف

و رحمه الله و برکاته

و صلی الله علی سیدنا محمد وآله الطیبین الطاهرین

برحمتک یا ارحم الراحمین .

تالارآیه های انتظار

دوباره خوندنش ضرری نداره

می خوام بارها و بارها بخونمش

با تشکر از نویسنده ی گرامی

«برایم شرط بگذار»

  .

این نوشته را تقدیم می‌کنم به هر کس که دل در گروی حضرت آرامش دارد

خاصه چهار نفر:

چهار دوست همیشه همراه، چهار لطف همیشه سرشار

کیمیای ناب، دوستدار علمدار، پوریای پاکیزه و پاک و عطریاس

این چهار میهمان همیشه زلال، چهار نگاه همیشه لبریز مهر

لایق اگر باشم نائب الزیاره‌ام....

.

بسم الله...

همیشه همه با کبوتران حرمت صفا می‌کنند

با گنبد و ضریح و بارگاه، با ایوان طلا و پنجره فولاد

با چند دانه گندم و چند جرعه آب...

و همیشه آرزو می‌کنند کاش کبوتر حرمت بودند

یا حتی پیاله‌ی سقاخانه‌ات...

اما مگر این کفترها به اعتبار تو کبوتر نشده‌اند؟!

این پنجره هم چون دخیل توست، شفا می‌دهد

و این گنبد از تو طلا شده است

و این ایوان و این ضریح با تو زیبا شده‌اند...

و خاک پای این زائر از عطر تو متبرک شده است

راستش خودم هم همیشه درگیر همین‌هایم!

دلم خیلی بند همین گنبد و ضریح و کبوترهاست!

.

اما !

 امروز آمدم حرم!

بدون آنکه حتی نیم نگاهی بیندازم به گنبد و صحن و پرواز کبوترها...

و حتی خیره نشدم به اشکی که بر پهنه‌ی صورتی جاری است

و یا گوش نشدم برای شنیدن صدای کسی که فرسخ‌ها آن طرف‌تر

 پشت خط تلفن ناله می‌زند و حسرت جای مرا می‌خورد!!

امروز حتی حسرت خادم‌‌ها را هم نخوردم!

نگاهم را به طواف سنگ‌فرش‌ها نبردم

 و حتی عطری که همیشه می‌پیچد در فضای دارالحجه را نفس نکشیدم!!

امروز آمده بودم تا خودت را ببینم!

تو را...

صاحب تمام این کبوترها، این عطرها و مشک‌ها

این طلاها، این ضریح و این پنجره فولاد...

پناه تمام این زائراها، آقای تمام این خادم‌ها....

امروز رها از قید تمام این بندها...

بند کفترها... بند گنبد... بند ضریح... و حتی بند آسمان...!!

آمدم تا خودت را ببینم...

نه آرزو کردم کبوتر حرمت باشم

نه پیاله‌ی سقاخانه‌ات

و نه حتی خادم و یا خاک پای زائر دیوانه‌ات...

امروز آمدم...

خودم و دلم...

و گفتم آقا سلسلة الذهب را برای دلم املا کن...

پرده از کجاوه کنار زن و مدهوشم کن...

چند قدم بردار...

دوباره برگرد، نگاهم کن و برایم شرط بگذار!

أنا مِن شُروطِها را جرعه جرعه بر دلم نازل کن...

بند بند این شرط را در وجودم بریز...

آقا! شرط را دوباره برایم قصه کن!

.

چند قدم بردار...

 دوباره برگرد، نگاهم کن و برایم شرط بگذار!

أنا مِن شُروطِها را جرعه جرعه بر دلم نازل کن...

روی أنا کمی درنگ کن...

من این أنا را می‌خواهم...

و نه هیچ چیز دیگر....

.

.

پینوشت:

کلمة لااله الا الله حصنی فمن دخل حصنی امن من عذابی

کجاوه حضرت حرکت نمود و حضرت پرده را کنار زد و در ادامه‌ی حدیث فرمود

اما بشرطها و شروطها و انا من شروطها

.

.

درد نوشت:

هنوز توی اصل مسلمانیم شک است!

آقا! مسلمانم کن....

بیانات در دیدار شرکت‌کنندگان در اجلاس جهانی

اساتید دانشگاه‌هاى جهان اسلام و بیدارى اسلامى‌1391/09/21

یکى دیگر از هدفها، نظام‌سازى است. اگر در این

کشورهائى که انقلاب کردند، نظام‌سازى نشود،

آنها را خطر تهدید میکند. در همین کشورهاى شمال آفریقا

ما یک تجربه‌اى داریم مربوط به شصت هفتاد سال پیش؛

اواسط قرن بیستم. در همین تونس انقلاب شد، نهضت شد،

کسانى آمدند سر کار؛ در همین مصر انقلاب شد، کودتا شد،

نهضت شد، کسانى آمدند سر کار - در جاهاى دیگر هم همین طور -

اما نتوانستند نظام‌سازى کنند؛ نظام‌سازى که نکردند، این موجب شد

که نه فقط آن انقلابها از بین رفت، بلکه حتّى آن کسانى که به نام آن

انقلابها سر کار آمده بودند، خودشان از این رو به آن رو شدند،

صد و هشتاد درجه جایشان را عوض کردند؛ خودشان هم خراب شدند.

هم در تونس این اتفاق افتاد، هم در مصر این اتفاق افتاد، هم در سودان

آن روز این اتفاق افتاد. حدوداً در سالهاى 1343 یا 1344 یا 1345،

من و چند نفر از دوستان در مشهد رادیوى صوت‌العرب را گرفته بودیم

و گوش میکردیم - که صوت‌العرب مصر از قاهره پخش میشد -

آنجا سخنرانى جمال عبدالناصر و معمر قذافى و جعفر نُمیرى را که

هر سه در یک جا جمع شده بودند، با هم پخش میکرد.

ما در مشهدزیر فشار استبداد و دیکتاتورى له میشدیم،

اما از این حرفهاى تند وآتشین به هیجان مى‌آمدیم و لذت میبردیم.

خب، عبدالناصر که از دنیا رفت، دیدید جانشین‌هایش چه کردند؛

قذافى هم دیدید چه جورى شد؛ نُمیرى هم که وضعش معلوم بود

چه جورى شد. خود آن انقلابها هم عوض شدند؛ هم فکر نداشتند،

هم نتوانستند نظام‌سازى کنند. باید در این کشورهائى که انقلاب کردند،

نظام‌سازى شود؛ باید یک قاعده‌ى مستحکمى به وجود بیاید.

دو چیزی که مایه روشنی چشم اباعبدالله بود

در ایام کربلا و آن ابتلاء عجیب چند چیز بود که موجب ازدیاد

مصیبتهای‏ اباعبدالله می‏ شد . از همه بالاتر بعضی دنائتها و

سخنان ناروا و بی ادبی‏ ها و وحشی گری‏ هائی بود که از

کوفیان می‏ دید . ولی دو چیز بود که چشم‏ اباعبدالله را روشن

و دلش را خرم می‏داشت . آن دو ، اصحاب و اهل بیتش‏ بودند .

وفاداریها و جان نثاری‏ها و بی‏مضایقه خدمت کردن‏ها و به عبارت‏

دیگر صفات‏ها و وفاها و همگامیها و هماهنگی نشان دادن‏ های

آنها دل حضرت‏ را شاد و خرم می ‏داشت ( برای مرد عقیده و

ایمان و مسلک ، مایه خوش دلی‏ بالاتر از دیدن همگام و

هماهنگ یافت نمی‏ شود ) و مکرر در مواقعی از ته دل‏

به آنها دعا کرد . علاوه همان شهادت به اینکه :

« انی لا اعلم اصحابا ابر و لا اهل بیت اوصل و لا اوفی من اصحابی »

حاکی از کمال اعتماد اباعبدالله‏ و دلخوشیش به آنها است .

مسلما تذکر ابوثمامه صائدی برای نماز که آخرین نماز را در خدمتت‏

بخوانیم دل حسین را شاد کرد که درباره ‏اش دعا کرد .

و از آن بالاتر آن‏ فداکاری عجیب سعید بن عبدالله حنفی و

گفتن جمله : اوفیت ؟

اباعبدالله درباره عده ‏ای دعا کرد . جان سوزتر از همه دعایی است که‏

درباره جوانش کرد . درباره جوانش دعا کرد که امیدوارم هر چه زودتر ! از

دست جدت سیراب بشوی .

جواب های قاسم در شب عاشورا دل حسین ( علیه السّلام ) را

شاد و روشن کرد که درباره مرگ گفت : احلی من العسل .

گلچینِمطهر

گزیده‌ای از سخنرانی حضرت آیت ‌الله مصباح یزدی (دامت برکاته)

در همایش بزرگداشت حماسه 9 دی و بررسی ریشه‌های فتنه 88 است

دست تدبیر خدا

اولین نکته‌ای که شایسته است به آن توجه کنیم تدبیر الهی در تأیید و نصرت حق، و تضعیف باطل است. همه ما آشنا هستیم، اما برای کسانی که شاید در آینده بشنوند و کمتر با این مسأله آشنا باشند، یادآور می‌شوم که شیوه بیان قرآن کریم به گونه‌ای است که می‌کوشد مخاطب را درباره هر پدیده‌ کوچک و بزرگی به خدای متعال توجه دهد. قرآن حتی در ساده‌ترین پدیده‌ها ـ که همه مردم اسباب و عللش را می‌شناسند ولی به نقش قدرت و تدبیر الهی در آن توجه ندارند ـ بر این نکته، تکیه می‌کند؛ همه می‌دانند ابری در آسمان می‌آید. بارانی می‌بارد. باران باعث سرسبزی زمین و میوه‌دار شدن درختان می‌شود و بالاخره انسان‌ها، حیوانات و چهارپایان از این گیاهان استفاده می‌کنند. این‌ها سلسله‌ پدیده‌های مترتبی است که عوامل طبیعی‌اش کاملا شناخته شده، اما قرآن تاکید دارد که بفرماید: خدا ابر را پدید آورد؛ خدا از ابر باران نازل کرد؛ خدا از باران گیاه رویاند؛ حتی دانه‌ای که در زمین است خدا آن را می‌شکافد. با این‌که همه می‌دانند که دانه در زمین با آب خیس می‌خورد، سپس می‌شکفد و این خیلی طبیعی است، اما قرآن تاکید دارد که یادتان باشد خداست که این دانه را می‌شکافاند و از آن جوانه می‌رویاند؛ «إِنَّ اللّهَ فَالِقُ الْحَبِّ وَالنَّوَى...؛ همانا خدا شکافنده بذرها و هسته‌هاست.»¹همه‌جا دست خدا را ببینید، حتی در همین دانه‌‌ای که در خاک می‌شکافد، و جوانه‌ می‌زند، سبز می‌شود و به گیاه یا میوه تبدیل می‌شود، و خود و چهارپایان‌تان از آن استفاده می‌کنید. این مثال‌ها در امور طبیعی بود. قرآن در امور اجتماعی نیز بر این اصل تأکید دارد و حوادث را به خدا نسبت می‌دهد، تا دست خدا را در پدیده‌ها فراموش نکنیم و غافل نشویم که همه تدبیر خداست. خداست که چنین اسباب و وسایلی را فراهم کرده و حکمتش اقتضا کرده است که این پدیده‌ها از راه این مجاری و اسباب تحقق بیابد. شیوه بیان و روش تعلیم و تربیت قرآن نیز از ما می‌خواهد که همه‌جا دست خدا را ببینیم.

نقش خدا در حوادث اجتماعی

در قرآن از چند حادثه اجتماعی بزرگ زمان پیغمبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله یاد می‌شود که کمابیش نقش سازنده‌ای در تاریخ اسلام داشته است، مثل جنگ بدر، جنگ احد، و جنگ حنین که در همه این‌ها خدای متعال پدیده‌ها را به خودش نسبت می‌دهد. در جنگ بدر قافله‌ای از مشرکان قریش برای تجارت به طرف شام حرکت کرده بودند؛ قافله مجهزی بود. معمولا به علت ناامنی راه‌ها، قافله‌های تجاری را عده‌ای مسلح همراهی می‌کردند. به پیغمبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله دستور داده شد به طرف این کاروان بروید. اراده الهی این بود که دو قافله سر چاه‌های بدر²، به هم برسند. قرآن می‌فرماید که ما آن‌چنان تدبیر کردیم که دو قافله سر چاه‌های بدر به هم‌دیگر برسند، که اگر خودتان با هم قرار گذاشته و وعده کرده بودید که فلان ساعت سر این چاه‌ها حضور پیدا کنید نمی‌توانستید به وعده‌تان وفا کنید؛ «... وَلَوْ تَوَاعَدتَّمْ لاَخْتَلَفْتُمْ فِی الْمِیعَادِ وَلَـکِن لِّیَقْضِیَ اللّهُ أَمْراً کَانَ مَفْعُولا...»³خدا اراده کرد که جنگی که می‌بایست بین شما واقع شود و به شکست مشرکان بیانجامد، در این‌جا باشد. این دو گروه از لحاظ ساز و برگ نظامی به هیچ وجه قابل مقایسه نبودند، نه تعداد، نه امکانات، نه ابزار جنگی و نه حتی مرکبشان. این‌ها تعدادی شتر و اسب داشتند و چند تا شمشیر و نیزه، آن‌ها کاملا مجهز بودند و تعدادشان هم حداقل سه برابر مسلمان‌ها بود. دو گروه سر چاه‌های بدر به هم رسیدند و جنگ و درگیری در آن‌جا شروع شد. پیدا بود مسلمان‌هاروی حساب ظاهری احساس شکست می‌کردند؛ چیزی نداریم، هم جمعیت‌مان خیلی کم است، هم ساز و برگ نظامی نداریم. خدای متعال می‌فرماید: «وَلَقَدْ نَصَرَکُمُ اللّهُ بِبَدْرٍ وَأَنتُمْ أَذِلَّةٌ...»⁴شما در حالت ذلت بودید؛ دست خالی بودید، ولی خدا شما را پیروز کرد.
درباره جنگ احد می‌فرماید: «کَمَا أَخْرَجَکَ رَبُّکَ مِن بَیْتِکَ بِالْحَقِّ...»⁵ جنگ احد در نزدیکی مدینه واقع شد. احد تا مدینه فاصله‌ای ندارد. قرآن نمی‌فرماید مسلمان‌ها فکر کردند، تصمیم گرفتند، نقشه کشیدند و از مدینه خارج شدند و به احد رفتند. می‌گوید خدا تو را از خانه‌ات بیرون آورد. پس باید طبق روش تعلیم و تربیت قرآن وقتی با حادثه‌ای روبه‌رو می‌شویم دلمان اول سراغ خدا برود؛ اگر مشکلی داریم اعتمادمان به خدا باشد؛ اگر قوتی داریم قوت‌مان را از خدا بدانیم؛ و اگر پیروز شدیم پیروزی‌ را ازخدا بدانیم. این روش تربیتی قرآن است. همیشه باید این را در نظر داشته باشیم.
در حادثه فتنه 88 هم باید بگوییم این فتنه به دست خدا شکست خورد، به دست خدا نابود شد و فتنه‌جویان رسوا شدند؛ البته این نگرش به این معنا نیست که عوامل انسانی و واسطه‌ها فراموش شوند و نقش آن‌ها انکار شود. در جای خود باید از آن‌ها نیز قدرشناسی شود. این قدرشناسی نیز در مرتبه نازل‌تری، حساب دیگری دارد، اما اصل را باید اراده، یاری، تدبیر و تقدیر خدا بدانیم و همیشه شاکر خدا باشیم. بعد نوبت به اسباب و وسایلی می‌رسد که خدای متعال قرار داده است. همان خدا امر فرموده که نسبت به انسان‌هایی که واسطه هستند و نقشی تأثیرگذار به نفع شما ایفا می‌کنند قدرشناس باشید و برایشان احترام قائل شوید؛بنابراین اولین نکته این است که یاری خدا را در این داستان فراموش نکنیم. کمی فکر کنیم که اگر این حرکت خودجوش مردمی که به اراده خدا انجام گرفت، نبود چه می‌شد؟ در یک کلمه، حاصل نزدیک به نیم قرن جهاد و مبارزه و فداکاری، خون‌هایی که ریخته شد و شهادت‌هایی که نصیب مردم شد، برباد می‌رفت. چیزی از این‌ها باقی نمی‌ماند. بلکه اگر کسانی دقت کنند، قضاوت خواهند کرد که از قبل از پیروزی انقلاب بدتر می‌شد. یعنی پیامد آن فتنه ده‌ها بار وضع را از وضع زمان شاه بدتر می‌کرد. این اراده الهی بود که مردم با چنین حرکت عظیمی این فتنه عظیم را خاموش ساختند. خداوند به همه کسانی که نقشی در خاموش کردن این فتنه داشتند پاداشی در خور کرم خودش عنایت بفرماید. این اولین نکته که نقش خدا یادمان نرود و شکرگزار او باشیم.

زیارت یعنی دیدار و ملاقات و در اصطلاح یعنی حضور در پیشگاه با شرافت

ائمه معصومین (علیهم السّلام) و دیدار معنوی و ملاقات روحانی با حجت های الهی.

زیارت یعنی ایجاد ارتباط و برقرار نمودن پیوند قلبی با امام و پیشوای

معصوم زیارت یعنی قراردادن خویش در حوزه ی استعاذه و استفاضه از امام .

زیارت یعنی تکریم و تجلیل از پیشوایانی که لحظه ای از اندیشه ی هدایت

و ارشاد و تعلیم غفلت نداشته و سراسر عمر پربار خویش را در جهت تعلیم و ارشاد مردم مصرف کرده اند .

زیارت یعنی تقدیر و سپاسگذاری از زندگی سراسر ایثار و فداکاری و جانبازی موالیان دین .

زیارت یعنی تجدید میثاق و تحکیم عقد بیعت با ا مام و پیشوای خود.

زیارت یعنی خلوت گزیدن و راز و نیاز داشتن وانس یافتن با حجت خدا.

زیارت یعنی صیقل دادن روح و شستشو دادن قلب از آلودگی گناه.

زیارت ملاقات است که از سرمحبت و اخلاص صورت گرفته و نتیجه ی آن همسو شدن

و هم جهت شدن همراه شدن و هماهنگ شدن با عمل و رفتار و شیوه ی امام (ع) خواهد بود.

زیارت دیداری است از سر شوق و شوق دیدار و زائرآن مشتاق بی قرار دیدار است.

زیارت عاملی است برای تزکیه نفس و تصفیه روح و موعدی است مناسب برای محاسبه ی نفس.

زیارت ادای اجر رسالت است چرا که خود نشان مودت است.

زیارت حضور مرید است در محضر مراد.

زیارت باز یافتن انسانی درمانده است در بارگاه کریمی مرتبط با خزانه غیب .

توسل جستن درمانده ای به دامن بنده ای مقرب و آبرومند در درگاه رب الارباب.

زیارت هجرتی است برونی و بالاتر از آن هجرتی درونی است که شیفته ی

دلسوخته با طی راه به سوی آن امام معصوم می آید به سوی  بنده ی محبوب نزد خدا.

زیارت تجدید قواست برای پیمودن سراط مستقیم و برگرفتن توشه و زاد راه برای سفری دور و داراز.

زیارت ذکر و تذکر است. دکری غفلت کش و تذکری جهل سوز و نیز به یاد آوردن

مسئولیت سنگین بندگی در تحمل بار امانت الهی زیارت تفریح روح است و نشانه ی تقوای دل .

پس خوشا به حال کسانی که پیوند محکمی دارند با زیارت اولیاءالله

منبع: وبلاگ ابر گیلان

پس از واقعه‌ی کربلا، جریان ولایت‌ستیز فرهنگی، سیاسی و نظامی شکل

گرفت که همگی در کنارگذاری خط ولایت اهداف مشترکی داشتند.

جریان امویان سفیانی، امویان مروانی و آل زبیر چنان سرزمین‌های

اسلامی را دچار انحطاط و انحراف کرده بودند که ایمان و تقوا و معنویت،

عدالت وولایت به‌کلی از جامعه رخت بربسته بود و تمامی

حرکت‌های اسلام‌خواهی، ولایتمداری، عدالت‌گستری و استکبار‌ستیزی سرکوب می‌شد.

نمونه‌ی آن، واقعه‌ی حُرّه و آن جنایات بی‌شمار است. به همین

جهت امام سجاد علیه‌السلام در قالب دعا به مخاطبانشان بصیرت می‌دادند و

با اتخاذ سیاست صبر و انتظار به بازسازی جبهه‌ی ولایت‌مدار می‌پرداختند.

امام سجاد علیه‌السلام در غربت غریبانه‌شان، باید احیای اسلام

راستین را طراحی می‌کردند. ایشان به خاطر فضای عذاب‌آور حاکم باید

در قالب‌هاییبدون تحریک سردمداران جبهه‌ی ولایت‌ستیزی،

مفاد اسلام ناب محمدی صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله را در ابعاد مختلف بیان می‌کردند.

کتب معتبر تاریخی نگاشته‌اند

که آن حضرت در مدینه و کوفه بیش از بیست نفر صحابی نداشتند

ولذا غیر از عرضه‌ی دین و مقابله با دشمنان و بازسازی جبهه‌ی ولایتمدار به عنوان یک

سیاست راهبردی، راهی نمانده بود. به همین جهت«صحیفه‌ی سجادیّه»

هم -که در پنجاه‌‌وسه دعای آن، مطالب بسیار عمیق معرفتی، رفتاری، اخلاقی،

خانوادگی، سیاسی و نظامی موجود است- دو نسخه بیشتر نبود

و سال‌ها در دست خاندان رسول‌الله صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله پنهان بود. در پرتو واسازی جمله‌ی ولایت‌مدار

توسط امام سجاد علیه‌السلام، نهضت علمی امام باقر و امام صادق

علیهما‌السّلام شکل گرفت و قیام‌های متعدد «زید بن علی» و

«یحیی بن زید» درسرزمین‌های اسلامی به وقوع پیوست که سقوط نظام پلید اموی از آثار آن بود.

آیت‌الله صفایی بوشهری، مترجم کتاب صحیفه‌ی سجادیه 

دلیل گریه‏ هاى امام سجاد علیه‏السلام از نگاه شهید مطهرى 

یکى از ویژگى مردان خدا، گریه از ترس پروردگار است،

ولى گریه‏ هاى امام سجاد علیه ‏السلام افزون بر آنکه

به دلیل ترس از خداوند نیز بود، پیام دیگرى نیز داشت. شهید مطهرى در این‏باره مى ‏نویسد:

«براى على بن الحسین علیه ‏السلام فرصتى همانند فرصت امام حسین

علیه ‏السلام پیدا نشد، همچنان‏که فرصتى مانند فرصتى که براى

امام صادق علیه ‏السلام پدید آمد، پیدا نشد. البته براى کسى که مى ‏خواهد

خدمت‏گزار اسلام باشد، همه وقت‏ها فرصت است، ولى شکل فرصت‏ها تفاوت دارد.

براى نمونه، آن حضرت، از هر بهانه‏اى استفاده مى‏کرد که اثر قیام پدر بزرگوارش را زنده نگه دارد.

آن گریه‏ هاى او براى چه بود؟ مى ‏خواست تا با این کار، این حادثه را زنده نگه دارد و

مردم یادشان نرود که چرا امام حسین علیه ‏السلام قیام کرد و چه کسانى او را کشتند.

روزى یکى از خدمت‏گزارانش عرض کرد: 

آقا! آیا زمان آن نرسیده است که شما از گریه باز ایستید؟

فرمود: چه مى‏ گویى؟ یعقوب، یک یوسف بیشتر نداشت و در غم دورى او

تا آنجا گریست که چشمانش سفید شد.

من در جلو چشم خود، هجده یوسف را دیدم که یکى پس از دیگرى بر زمین افتادند».